از اواسط پاییز امسال، دوباره گسل کردی فعال شد. اما چرا اکنون؟ در این نوشتار برآنیم تا به مطالعه این امر بپردازیم.
فعال شدن دوباره گسل کردی
خاورمیانه منطقه متنوعی است که، علی رغم ثروت در منابع و کثرت در داشته ها، اسیر جنگ های بی پایان و البته عبث برای مردمانش شده است. به رغم اشتراکات ریز و درشت، بهانه برای به جان هم افتادن زیاد است. اکنون نیز محوری تازه از بحران در چهار کشور ایران، ترکیه، سوریه و مخصوصا عراق باز شده است.
کردها سابقه دیرینه در، دست یازیدن به اغیار و بازگشتن به اصل رفیقی جز کوهستان نیست، دارند. گویا گاه انگلستان، گاه شوروی، گاه فرانسه و اکنون اسرائیل این رسالت را بر عهده داشته اند تا، درسی ساده و تکراری را به آنان بیاموزند: تکیه بر اغیار نتوان کرد.
اگر در مقیاس منطقه و به تفکیک کشورها به چرائی این امر بنگریم، می بینیم که، در عراق بحران در انتقال قدرت و تشکیل دولتی فراگیر در بغداد و تلاش های خاندان بارزانی پس از شکست مفتضحانه، ایده رفراندوم و آشکارسازی حمایت و اخوت اسرائیل برای کسب نظر مساعد ارباب عبری، مهم‌ترین عامل وقوع این تکانه است.
در سوریه ضعف دولت اسد در مناطق شمالی، خلا ناشی از روند خروج ارتش روسیه از سوریه، تلاش های فرانسه و یونان برای فتح جبهه ای جدید در برابر ترکیه و اقدامات آمریکای تحت فرمان بایدن و هم حزبانش زمینه را برای جولان گروهک تروریستی (ی پ گ) فراهم آورده است، همان قماشی که نه از وطن چیزی می دانند و نه فهمی از دموکراسی دارند.
در ترکیه، فضای ناشی از ورود به انتخابات سرنوشت ساز آتی و فشارهای ناشی از بحران اقتصادی اخیر، سبب ظهور و بروز اقدامات ساختارشکنانه شده است؛ و ناآرامی های اخیر ایران، عرصه را برای دخالت گروهک های بدنام و در حال فراموش شدن را مهیا ساخته است.
اگر در مقیاسی کلان تر به ماجرا نگاه کنیم، می بینیم که کشف و فراهم شدن امکان فنی استخراج منابع انرژی در مدیترانه شرقی، ظهور ترکیه ای که می خواهد مبدل به، قدرتی دریایی شود و یونان، اتحادیه اروپا و به خصوص فرانسه به دنبال مقابله با ترکیه هستند.
همچنین پس از توفیق نسبی پیمان ابراهیم، به دنبال ایده کشیدن حصاری کردی به دور خود هستند.به نظر می رسد این بار نیز، فعال شدن گسل کردی زمینه همگرائی چهار کشور دخیل در این بحران را فراهم کند و پژواک درس تاریخی کوهستان به اکراد شنیده شود.